بزرگترین روستای شمال غربی پایتخت، روستای وردیج است که ۱۸۵۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد. اینجا بخشی از کن و سولقان است و جزو منطقه ۲۲ تهران به‌حساب می‌آید. روستای وردیج در غرب دره کن واقع شده و اطرافش جاهای دیدنی زیادی پیدا می‌شود که ارزش یکبار رفتن را دارد. اطراف روستا شبیه نمایشگاه آثار سنگی‌ست و صورتک‌ها و آدمک‌هایی سنگی و غول‌پیکر در آن دیده می‌شود. درمورد این سنگها داستان‌های زیادی نقل می‌شود؛ مثلا بعضی‌ها می‌گویند آدمک‌های سنگی بخشی از قلعه قدیمی بوده‌اند. اما جالب‌ترین داستان، افسانه‌ایست که می‌گوید در اینجا موجودات زنده به سنگ تبدیل شده‌اند. یعنی درواقع چیزی که ما می‌بینیم، روح‌های سنگی هستند که چشم‌ها و دهان‌شان مثل یک حفره توخالی‌ست. البته با وجود سنگ‌هایی شبیه به جمجمه انسان و بدن حیوانات این فرضیه زیاد هم عجیب به نظر نمی‌رسد. فرسایش طبیعی سنگها در طول سال‌ها، این مجسمه‌های سنگی را شبیه به نمایشگاهی در دل طبیعت درآورده. نمایشگاهی که به دامنه ارواح سنگی معروف شده است.
بعد از روستای وردیج ، در انتهای جاده آسفالته روستای واریش قرار دارد. این روستا در ارتفاع ۲۲۵۰ متر از سطح دریا، آب و هوای خنک‌تری نسبت به وردیج دارد؛ به طوری که در زمستان بسیاری از سکنه آنجا را ترک میکنند. جمعیت واریش در فصول گرم سال به حدود ۴۰ خانوار می‌رسد. اما در زمستان این جمعیت به کمتر از ۱۵ خانوار کاهش می‌یابد.
در جنوب به کسانی که در کار ساخت لنج می‌باشند جلاف یا گلاف گفته می‌شود. در ایران لنج‌ها در کرانه‌های خلیج فارس بسیار یافت می‌شوند و لنج‌سازی یکی از صنایع بومی مردمان این منطقه است. با توجه به اهمیت دریا برای مردم جنوب و نیاز آن ها به لنج و قایق، دلیلی بوده بر اینکه یکی از هنرهای مردمان این منطقه از دیرباز تاکنون لنج سازی یا گلافی باشد. اگرچه این هنر رفته رفته در حال فراموشی است اما سبب نمی شود که از تاریخ حذف شود و تعلق این هنر از مردم جنوب گرفته شود. در حال حاضر که لنج های فایبر گلاس جایگزین لنج های چوبی شده است گلاف های بندر چوئبده به مرمت لنج های چوبی قدیمی می پردازند و این هنر قدیمی را در منطقه اروندکنار زنده نگه می دارند.
کودکانی که با سندوروم دان به وجود می آیند دارای بیماری نیستد فقط به علت یک کروموزوم اضافه باعث تغییراتی در رشد آنها شده است، ما باید به تفاوت ها احترام بگذاریم این بچه ها فقط متفاوت هستند و با توانایی های مختلف آفریده شدند.
در کانون خیریه سند روم دان با توان بخشی جسمی، ذهنی و ... تلاش خود را می کنند تا تغییرات رشدی این بچه ها را به حداقل خود می رسانند. کودکان سندروم دان وقتی به سنی می رسند که درس خودرا تمام می کنند نیاز به اشتغال دارند، متاسفانه بستر این موضوع خیلی در جامعه محیا نشده است برای این منظور در کانون یک سری کارگاه های آموزشی از جمله سفال،قالی بافی، خیاطی ، چرم سازی و نمد دوزی و... برگزار می شود که این کودکان می توانند کارهای دستی بسازنند و شروع به تولید کنند. تولیدات این کارگاه ها از اوایل امسال در مرکز تجارت فردوسی در فروشگاه هایی در این مکان به فروش می روند که این فروشگاه توسط خود این کودکان اداره می شوند.
در مسیر کاروان روی قزوین – اصفهان و ۴۸ کیلومتری جاده بوئین زهرا به ساوه، کاروانسرای بزرگی قرار دارد که به گزارش شاردن به دستور زینب بیگم – مادر شاه عباس اول- ساخته شده و با بناهای الحاقی اش از جمله دو باغ، دو آب انبار، یک گرمابه و یک جویبار بهترین کاروانسرای برون شهری ایران به‌شمار می‌آمده‌است
برداشت محصول زعفران از سطح هشت هزار و ۴۰۰ هكتار كشتزارهای این شهرستان در چند روز اخیر آغاز شده است. اکثر مردم تربت حیدریه و زاوه ، هرساله با آغاز فصل برداشت ، صبح ها در زمین کشاورزی مشغول برداشت زعفران و عصر ها را در بازار سپری می کنند. میانگین برداشت زعفران در این منطقه چهار كیلوگرم در هكتار است.
برد شیرها تندیس‌هایی از جنس سنگ هستند که در گذشته توسط سنگ‌تراش‌های ایل بختیاری در ایران در استان چهارمحال و بختیاری و شمال استان خوزستان به شکل شیر تراشیده می‌شدند و به نشانه شجاعت، دلاوری و ویژگی‌هایی چون هنرمندی در شکار و تیراندازی در جنگ و مهارت در سوارکاری، بر آرامگاه بزرگان قوم خود قرار داده می شدند. جالب است بدانید که اندازه این شیرها معمولا به جایگاه متوفی نزد بازماندگانش بستگی دارد و ساختار شیرهای سنگی به گونه‌ای است که انتهای دست و پای شیر معمولاً بر روی سطحی سنگی گذاشته می‌شود تا برای سر پا ماندن شیر در دل خاک دفن گردد و دستها به شکل حراست به جلو کشیده شده‌اند که البته شیوه تراش شیرهای سنگی نزد قبایل مختلف بختیاری دارای تفاوتهای جزئی با یکدیگر می‌باشند و شمشیر، خنجر یا گرز از جمله نقش‌هایی است که بر روی آنها حک می‌گردد. قبرستان شهسوار یا گورستان و زیارتگاه شهسوار واقع در روستای کهباد، در شمال شهرستان ایذه منبعی غنی از وجود شیرهای سنگی در این دیار است.
حسینیه قدیمی امین حضرت ، دومین هیئت عزاداری شهر مراغه که در تاریخ 1231 هجری قمری تاسیس شده است، عزاداران محله دروازه مراغه بیش از 200 است که در این حسینیه عزاداری اباعبدالله الحسین را برگزار میکنند، پیرغلامان این حسینیه از کودکی در این هیئت غلام اباعبدالله الحسین هستند. حاج ناصر حضرت حسینی ( اولین عکس مجموعه ) در حال حاضر پنجمین نسل از خاندان حضرت حسینی هستند که خادم حسینیه امین حضرت را بر عهده دارند.
