پخش زنده
امروز: -
گاردین: تبعات افشای گزارش سفیر انگلیس در واشنگتن چیست؟
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما ؛ روزنامه گاردین نوشت: فاش شدن اطلاعات سفارت انگلیس در واشنگتن، به چیزی فراتر از رابطه انگلیس و آمریکا لطمه می زند.
این روزنامه در گزارشی به قلم پتیر ریکتز در پایگاه ایتنرنتی خود نوشت: طبق کنوانسیون وین، اتخاذ تدابیر برای حفاظت از مکاتبات و ارتباطات دیپلماتیک، امری قابل احترام است. چرا که کشورها از دیرباز پذیرفته اند که سفیران باید بتوانند با واژه های صریح و به روشنی به کشور خود گزارش ارائه کنند، بی آنکه کشور میزبان بتواند مضمون این گزارش ها را ببیند. این اصل هنوز هم به قوت خود باقی است، هر چند که رایانامه های رمزگذاری شده، جایگزین مهر و موم و پیک های ملکه (انگلیس) شده است. اما همه تلاش ها برای امن نگه داشتن ارتباطات دیپلماتیک هیچ فایده ای ندارد، وقتی که کشور اصلی (نه کشور میزبان) آنها را فاش می کند.
جنجال مربوط به گزارش کیم داروش، سفیر انگلیس در واشنگتن، به این خاطر نیست که او گزارش خود را رک و راست و صریح ارسال کرد؛ در واقع این کاری است که سفیران خوب در طول قرن ها انجام داده اند. بلکه به این خاطر است که فردی در تشکیلات انگلیس عمداً گزارش های داروش را جمع آوری کرد و تصمیم گرفت در لحظه ای که می دانست فاش کردن آن گزارش ها حداکثر تاثیر را دارد، آنها را فاش کرد. منتشر کردن یک سند، تصمیمی آنی نبود، بلکه نیاز به برنامه ریزی قبلی و در نتیجه یک دستور کار داشت. آیا ممکن است انتشار این مطالب در بحبوحه انتخابات رهبر حزب محافظه کار انگلیس، اتفاقی باشد؟
برخی گفته اند داروش باید بیشتر احتیاط می کرد. اما این سخنان برای تضعیف کل ایده داشتن دیپلمات است. بعضی هم گفته اند داروش باید در نوشتن گزارش های خود بیشتر احتیاط می کرد. اما این سخنان هم برای تضعیف کل هدف داشتن دیپلمات در خارج از کشور است. وظیفه آنها (دیپلمات ها) این است که بهترین تصمیم و توصیه را پیشنهاد کنند. تصمیم با وزیران است که آن توصیه ها را عملی کنند یا خیر. اگر سفیران از ترس فاش شدن گزارش خود، گزارش شان را سانسور کنند، به طور قطع بر کیفیت تصمیم ها در بخش سیاست خارجی تاثیر می گذارد.
بخش دیپلماتیک انگلیس همواره به عنوان یکی از بهترین بخش های دیپلماتیک در جهان قلمداد شده است که بخشی از آن، به این دلیل است که کارکنان عالی استخدام می کند، آنها را آموزش می دهد و تحلیلگرانی زیرک از آنها می سازد، و همچنین آنان را ترغیب می کند بدون ترس یا طرفداری، دیدگاههای خود را بیان کنند. دلیل دیگر این است که دولت انگلیس فرهنگ تبادل مؤثر اطلاعات با کسانی را داشته است که به آن اطلاعات نیاز داشته اند. زمانی که من خارج از کشور خدمت می کردم، برای مثال، بهتر از مقامات وزارت خارجه - جایی که اطلاعات به عنوان قدرت قلمداد می شد و به شدت تحت کنترل بود-، از نشست ها بین سران دولت اطلاع می یافتم.
با توجه به طیف و پیچیدگی خطرهای پیش روی دولت های مدرن، توانایی یکپارچه سازی اطلاعات از طیف وسیعی از منابع، برای سیاستگذاری مناسب، ضروری تر از هر زمان است. اگر در نهایت انگلیس از اتحادیه اروپا خارج شود، مذاکره درباره ایجاد مبنایی جدید برای روابط با شرکای سابقمان و بازبینی راهبرد ملی، مطالبات بی سابقه ای از دولت انگلیس به دنبال خواهد داشت. لازم خواهد بود که وزیران بهترین توصیه ها را از کارکنان خود دریافت کنند، و آن تصمیم ها مبتنی بر یک کاسه کردن همه اطلاعات مهم و کلیدی است. چنین چیزی تنها در فضایی امکان پذیر است که همه اطمینان داشته باشند اطلاعات محرمانه، محرمانه نگه داشته می شود. مایه شرم است که همه ما می دانیم سفیر انگلیس در آمریکا معتقد است دولت آمریکا، دولتی ”ناکارآمد، غیرقابل پیش بینی، دچار اختلاف، و بی کفایت“ است. اما خطرناک ترین جنبه فاش شدن اخیر اطلاعات، این است که موجب کاهش اعتماد به محرمانه ماندن اطلاعات می شود. در پی درز کردن بحث های شورای امنیت ملی در خصوص نقش شرکت هواوی در شبکه نسل پنجم انگلیس به رسانه ها، فاش شدن اطلاعات اخیر، حاکی از بروز الگویی بسیار نگران کننده است. برخی در این تشکیلات از دسترسی خود به اطلاعات امنیت ملی برای پیگیری اهداف سیاسی سوءاستفاده می کنند، بی آنکه به ضرر آن برای منافع یا وجهه کشور بیندیشند.
فکر نمی کنم مضمون پیام های داروش هیچ ضرر پایداری برای روابط آمریکا و انگلیس داشته باشد. البته که این اصلاً خوب نیست که سفیران از خواب بیدار شوند و گزارش های (محرمانه خود) را در صفحه اول روزنامه ها ببینند. هرگز برای من چنین چیزی اتفاق نیفتاده است، اما بارها شده است که دکمه ارسال را فشار داده ام و با خود فکر کرده ام : ”واقعاً امیدوارم این مطلب فاش نشود.“ رابطه با آمریکا مبتنی بر منافع مشترک قوی و عمیق است؛ روابطی که اینگونه افشای اطلاعات تغییری در آن ایجاد نمی کند. از این گذشته، دست کم 250 هزار سند وزارت خارجه آمریکا که مربوط به سفارتخانه های این کشور در نقاط مختلف جهان بود، سال 2010 توسط ویکیلیس فاش شد، بی آنکه ضرر پایداری برای روابط خارجی آنها داشته باشد.
خیر، ضرر در جای دیگری است: افشای اطلاعات، نخست وجهه انگلیس را به عنوان کشوری که می داند چگونه اطلاعات را محرمانه نگه دارد، خدشه دار می کند ، و این گمان را ایجاد می کند که وضعیت خصمانه و دودستگی در سیاستمان، مدیریت اطلاعات محرمانه را تحت تاثیر قرار داده است. دومین ضرر فاش شدن اطلاعات محرمانه این است که تمایل به تبادل موثر اطلاعات در تشکیلات برای اتخاذ تصمیم های مناسب بر مبنای دانش به روز از ماهیت واقعی اوضاع را تحت تاثیر منفی قرار می دهد. واکنش طبیعی به آنچه رخ داده است، ممکن است کاهش فهرست دریافت کنندگان اطلاعات و استفاده سختگیرانه تر از اصول مربوط به امکان دسترسی به اطلاعات باشد. اگر در اتخاذ این تدابیر زیاده روی شود، ممکن است موجب تضعیف یکی از نقاط قوت نظام اداری انگلیس درست در زمانی شود که ما برای کارآمدی و تاثیر کامل به آن نیاز داریم. سومین ضرری که فاش شدن اطلاعات دارد، کاهش اعتماد کارکنان ما برای در میان گذاشتن افکار و دیدگاههای صریح خود با وزیران است. آنها ایوان راجرز، نماینده دائم سابق انگلیس در اتحادیه اروپا را دیده اند که چطور بعد از فاش شدن عمدی گزارش وی که به منظور تضعیف او بود، از سمتش برکنار شد.
این الگو باید متوقف شود. امیدوارم داروش از حمایت شدید دولت آینده و همچنین دولت فعلی برخوردار شود. امیدوارم پس از پایان دوره تصدی وی در این سمت، فرد حرفه ای دیگری به جایش منصوب شود. و امیدوارم تحقیق درباره افشای این اطلاعات با عزم راسخ پیگیری شود و اگر دلیل کافی درباره نقض احتمالی ”قانون اطلاعات محرمانه رسمی“ وجود دارد، پلیس نیز در این تحقیقات مشارکت کند. فردی که این تلاش از پیش برنامه ریزی شده را برای تضعیف موقعیت این سفیر و منافع ملی ما کرد، باید اکنون بسیار نگران باشد. وقتی آنها دستگیر شوند، کار تمام می شود. این تنها را برای توقف این روند است.
این روزنامه در گزارشی به قلم پتیر ریکتز در پایگاه ایتنرنتی خود نوشت: طبق کنوانسیون وین، اتخاذ تدابیر برای حفاظت از مکاتبات و ارتباطات دیپلماتیک، امری قابل احترام است. چرا که کشورها از دیرباز پذیرفته اند که سفیران باید بتوانند با واژه های صریح و به روشنی به کشور خود گزارش ارائه کنند، بی آنکه کشور میزبان بتواند مضمون این گزارش ها را ببیند. این اصل هنوز هم به قوت خود باقی است، هر چند که رایانامه های رمزگذاری شده، جایگزین مهر و موم و پیک های ملکه (انگلیس) شده است. اما همه تلاش ها برای امن نگه داشتن ارتباطات دیپلماتیک هیچ فایده ای ندارد، وقتی که کشور اصلی (نه کشور میزبان) آنها را فاش می کند.
جنجال مربوط به گزارش کیم داروش، سفیر انگلیس در واشنگتن، به این خاطر نیست که او گزارش خود را رک و راست و صریح ارسال کرد؛ در واقع این کاری است که سفیران خوب در طول قرن ها انجام داده اند. بلکه به این خاطر است که فردی در تشکیلات انگلیس عمداً گزارش های داروش را جمع آوری کرد و تصمیم گرفت در لحظه ای که می دانست فاش کردن آن گزارش ها حداکثر تاثیر را دارد، آنها را فاش کرد. منتشر کردن یک سند، تصمیمی آنی نبود، بلکه نیاز به برنامه ریزی قبلی و در نتیجه یک دستور کار داشت. آیا ممکن است انتشار این مطالب در بحبوحه انتخابات رهبر حزب محافظه کار انگلیس، اتفاقی باشد؟
برخی گفته اند داروش باید بیشتر احتیاط می کرد. اما این سخنان برای تضعیف کل ایده داشتن دیپلمات است. بعضی هم گفته اند داروش باید در نوشتن گزارش های خود بیشتر احتیاط می کرد. اما این سخنان هم برای تضعیف کل هدف داشتن دیپلمات در خارج از کشور است. وظیفه آنها (دیپلمات ها) این است که بهترین تصمیم و توصیه را پیشنهاد کنند. تصمیم با وزیران است که آن توصیه ها را عملی کنند یا خیر. اگر سفیران از ترس فاش شدن گزارش خود، گزارش شان را سانسور کنند، به طور قطع بر کیفیت تصمیم ها در بخش سیاست خارجی تاثیر می گذارد.
بخش دیپلماتیک انگلیس همواره به عنوان یکی از بهترین بخش های دیپلماتیک در جهان قلمداد شده است که بخشی از آن، به این دلیل است که کارکنان عالی استخدام می کند، آنها را آموزش می دهد و تحلیلگرانی زیرک از آنها می سازد، و همچنین آنان را ترغیب می کند بدون ترس یا طرفداری، دیدگاههای خود را بیان کنند. دلیل دیگر این است که دولت انگلیس فرهنگ تبادل مؤثر اطلاعات با کسانی را داشته است که به آن اطلاعات نیاز داشته اند. زمانی که من خارج از کشور خدمت می کردم، برای مثال، بهتر از مقامات وزارت خارجه - جایی که اطلاعات به عنوان قدرت قلمداد می شد و به شدت تحت کنترل بود-، از نشست ها بین سران دولت اطلاع می یافتم.
با توجه به طیف و پیچیدگی خطرهای پیش روی دولت های مدرن، توانایی یکپارچه سازی اطلاعات از طیف وسیعی از منابع، برای سیاستگذاری مناسب، ضروری تر از هر زمان است. اگر در نهایت انگلیس از اتحادیه اروپا خارج شود، مذاکره درباره ایجاد مبنایی جدید برای روابط با شرکای سابقمان و بازبینی راهبرد ملی، مطالبات بی سابقه ای از دولت انگلیس به دنبال خواهد داشت. لازم خواهد بود که وزیران بهترین توصیه ها را از کارکنان خود دریافت کنند، و آن تصمیم ها مبتنی بر یک کاسه کردن همه اطلاعات مهم و کلیدی است. چنین چیزی تنها در فضایی امکان پذیر است که همه اطمینان داشته باشند اطلاعات محرمانه، محرمانه نگه داشته می شود. مایه شرم است که همه ما می دانیم سفیر انگلیس در آمریکا معتقد است دولت آمریکا، دولتی ”ناکارآمد، غیرقابل پیش بینی، دچار اختلاف، و بی کفایت“ است. اما خطرناک ترین جنبه فاش شدن اخیر اطلاعات، این است که موجب کاهش اعتماد به محرمانه ماندن اطلاعات می شود. در پی درز کردن بحث های شورای امنیت ملی در خصوص نقش شرکت هواوی در شبکه نسل پنجم انگلیس به رسانه ها، فاش شدن اطلاعات اخیر، حاکی از بروز الگویی بسیار نگران کننده است. برخی در این تشکیلات از دسترسی خود به اطلاعات امنیت ملی برای پیگیری اهداف سیاسی سوءاستفاده می کنند، بی آنکه به ضرر آن برای منافع یا وجهه کشور بیندیشند.
فکر نمی کنم مضمون پیام های داروش هیچ ضرر پایداری برای روابط آمریکا و انگلیس داشته باشد. البته که این اصلاً خوب نیست که سفیران از خواب بیدار شوند و گزارش های (محرمانه خود) را در صفحه اول روزنامه ها ببینند. هرگز برای من چنین چیزی اتفاق نیفتاده است، اما بارها شده است که دکمه ارسال را فشار داده ام و با خود فکر کرده ام : ”واقعاً امیدوارم این مطلب فاش نشود.“ رابطه با آمریکا مبتنی بر منافع مشترک قوی و عمیق است؛ روابطی که اینگونه افشای اطلاعات تغییری در آن ایجاد نمی کند. از این گذشته، دست کم 250 هزار سند وزارت خارجه آمریکا که مربوط به سفارتخانه های این کشور در نقاط مختلف جهان بود، سال 2010 توسط ویکیلیس فاش شد، بی آنکه ضرر پایداری برای روابط خارجی آنها داشته باشد.
خیر، ضرر در جای دیگری است: افشای اطلاعات، نخست وجهه انگلیس را به عنوان کشوری که می داند چگونه اطلاعات را محرمانه نگه دارد، خدشه دار می کند ، و این گمان را ایجاد می کند که وضعیت خصمانه و دودستگی در سیاستمان، مدیریت اطلاعات محرمانه را تحت تاثیر قرار داده است. دومین ضرر فاش شدن اطلاعات محرمانه این است که تمایل به تبادل موثر اطلاعات در تشکیلات برای اتخاذ تصمیم های مناسب بر مبنای دانش به روز از ماهیت واقعی اوضاع را تحت تاثیر منفی قرار می دهد. واکنش طبیعی به آنچه رخ داده است، ممکن است کاهش فهرست دریافت کنندگان اطلاعات و استفاده سختگیرانه تر از اصول مربوط به امکان دسترسی به اطلاعات باشد. اگر در اتخاذ این تدابیر زیاده روی شود، ممکن است موجب تضعیف یکی از نقاط قوت نظام اداری انگلیس درست در زمانی شود که ما برای کارآمدی و تاثیر کامل به آن نیاز داریم. سومین ضرری که فاش شدن اطلاعات دارد، کاهش اعتماد کارکنان ما برای در میان گذاشتن افکار و دیدگاههای صریح خود با وزیران است. آنها ایوان راجرز، نماینده دائم سابق انگلیس در اتحادیه اروپا را دیده اند که چطور بعد از فاش شدن عمدی گزارش وی که به منظور تضعیف او بود، از سمتش برکنار شد.
این الگو باید متوقف شود. امیدوارم داروش از حمایت شدید دولت آینده و همچنین دولت فعلی برخوردار شود. امیدوارم پس از پایان دوره تصدی وی در این سمت، فرد حرفه ای دیگری به جایش منصوب شود. و امیدوارم تحقیق درباره افشای این اطلاعات با عزم راسخ پیگیری شود و اگر دلیل کافی درباره نقض احتمالی ”قانون اطلاعات محرمانه رسمی“ وجود دارد، پلیس نیز در این تحقیقات مشارکت کند. فردی که این تلاش از پیش برنامه ریزی شده را برای تضعیف موقعیت این سفیر و منافع ملی ما کرد، باید اکنون بسیار نگران باشد. وقتی آنها دستگیر شوند، کار تمام می شود. این تنها را برای توقف این روند است.
نظر شما