نئاندرتال ها به چه زبانی صحبت می کردند؟

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ، بدیهی است که انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها آن‌قدر خوب با هم کنار آمده بودند که با یکدیگر آمیزش داشته و تولید نسل می‌کردند. در این میان، اما سطح مکالمه و نوع زبان مورد استفاده بین آن‌ها همچنان در ابهام زیادی قرار دارد. با توجه به اینکه فسیل‌ها قادر به صحبت نیستند و نئاندرتال‌ها مدت‌ها قبل از اختراع خط و تجهیزات ضبط صدا منقرض شده اند، باستان شناسان راهی ندارند که بدانند آیا عموزاده‌های منقرض شده ما مهارت‌های زبانی پیچیده‌ای داشتند یا خیر.

این موضوع دستمایه مطالعات جدید تیمی از باستان شناسان بوده و آنتونیو بنیتز بوراکو، پژوهشگر ارشد این مطالعه و استاد زبان شناس دانشگاه سویل، در این رابطه می‌گوید: نئاندرتال‌ها تقریباً به طور قطع به زبان‌هایی صحبت می‌کردند که کاملاً شبیه زبان‌های ما بودند، اما ظاهراً زبان مورد استفاده آن‌ها از نظر ساختاری پیچیده‌تر و از نظر عملکردی انعطاف پذیری کمتری داشتند.

این نتیجه گیری ماحصل یک تحلیل چند رشته‌ای از قابلیت‌های گفتاری انسان‌های باستانی است که شواهد آناتومیکی، اجتماعی-فرهنگی، شناختی، محیطی و ژنتیکی را ترکیب می‌کند.

محققان در توضیح این یافته می‌گویند: شواهد نشان می‌دهد که سیستم تولید اصوات نئاندرتال‌ها بسیار شبیه به ساختار حنجره ما است. این مساله نشان می‌دهد که آن‌ها قادر به تولید بیشتر صدا‌های مشابه ما هستند. به همین ترتیب، شنوایی آن‌ها شبیه به شنوایی انسان‌های امروزی بود که همه این‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها دارای سخت افزار لازم برای ایجاد ارتباطات صوتی پیچیده بودند.

با این حال، شکل حفره جمجمه انسان‌های نئاندرتال نشان می‌دهد: کارآیی بخش‌هایی از مغز آن‌ها کمتر از مغز ما بوده است، به این معنی که برجستگی تالاموس یعنی منطقه‌ای که در پردازش زبان نقش مهمی دارد، در انسان‌های نئاندرتال کمتر بوده است.

یافته فوق به نوبه خود منجر به این گمانه زنی شده است که نئاندرتال‌ها توانایی کمتری در تفکر متقابل داشتند؛ بنابراین می‌توان نتیجه گرفت، این پسرعمو‌های منقرض شده، توانایی ما برای ایجاد ساختار‌های پیچیده زبانی با ترکیب مفاهیم مختلف را نداشتند.

علاوه بر این، سادگی نسبی ابزار‌های نئاندرتال نشان می‌دهد که آن‌ها ظرفیت انسان‌های هوشمند برای تفکر سلسله مراتبی را نداشتند و به همین دلیل احتمالا در ساخت عبارات یا جملات پیچیده ناتوان بودند. علاوه بر این، فقدان انطباق فرهنگی که در صنایع نئاندرتال در طول زمان دیده می‌شود، ممکن است منعکس کننده ناتوانی در نوآوری به دلیل منابع حافظه فعال کمتر در آن‌ها باشد.

به گفته بنیتز بوراکو، همه این محدودیت‌های شناختی احتمالاً توانایی‌های زبانی نئاندرتال‌ها را محدود می‌کند. او در این رابطه می‌نویسد: در حال حاضر و بر اساس مستندات موجود، می‌توان حدس زد که زبان انسان‌های نئاندرتال نحو کمتر پیچیده‌ای داشته و تعداد مقوله‌های عملکردی مانند تعیین کننده‌ها یا حروف ربط در زبان آن‌ها کمتر از انسان‌های مدرن بوده و همچنین احتمالا صدا‌های متمایز کمتری داشتند. در مجموع می‌توان استنباط کرد که به نظر می‌رسد این زبان‌ها کمتر قادر به انتقال معانی گزاره‌ای پیچیده بوده اند.

بنیتز بوراکو در مورد صدای زبان انسان‌ها نئاندرتال، می‌گوید که محیط‌های سرد، خشک و باز که گونه‌ها در آن زندگی می‌کردند، ممکن است همخوانی غنی را تشویق کرده باشد. این فرض بر اساس ارتباطات شناخته شده بین محیط و زبان است، به طوری که دمای سرد استفاده از زیر و بم برای انتقال اطلاعات زبانی را کمتر می‌کند در حالی که خشکی محیط، صدای آوازی را ناخوشایند‌تر خواهد کرد.

تمامی موارد فوق بر اساس تحلیل ساختار فیزیکی بقایای فسیل شده حنجره و مغز نئاندرتال‌ها بوده و در واقع بعید است که ما هرگز قادر شویم به طور قطع بدانیم انسان‌های باستانی منقرض شده چگونه صحبت می‌کردند.

مترجم: احسان محمدحسینی
منبع: iflscience